มีความเชื่อเกี่ยวกับผีปอบเล่าขานกันมานมนาน มันเป็นเหตุการณ์ที่พวกเขาเคยพบเจอกันตลอดมา จนไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นเพียงตำนานเรื่องเล่า หรือเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับชุมชนของพวกเขา !
มิติที่ 6 ศุกร์สยองขวัญ กับเรื่องราวเบา ๆ ในวันศุกร์สะดวกสัปดาห์นี้ เราจะพาท่านผู้ชมไปรู้จักกับที่มาของเรื่องเล่าตำนานผีปอบประเภทหนึ่ง ที่จำแลงกายมาในรูปของนักบวชผู้ทรงศีล ว่าเรื่องนี้... มันคืออะไรกันแน่ !?
ก่อนที่จะตามหาที่มาของเรื่องเล่านี้ มิติที่ 6 จะขอเล่าที่มาของเรื่องราวให้ท่านผู้ชมได้รับทราบกันก่อน
โดยเรื่องราวนั้นมีอยู่ว่า
ว่ากันว่าผีปอบนั้นกลัวคนกรุงเทพ ที่ต้องพูดแบบนี้มันก็เป็นเพราะมีคนเคยพบผีปอบหลายราย ที่พอมาอยู่กรุงเทพแล้วไม่กล้าเข้าสิงหรือทำร้ายใคร บางทีผีปอบมันอาจจะกลัวคนกรุงเทพจริง ๆ ก็เป็นได้ !
คนกรุงนั้นไม่เชื่อเรื่องผีปอบ พวกเขาคิดว่ามันเป็นเพียงแค่โรคอย่างหนึ่ง ยิ่งเป็นเมืองหลวงที่มีโรงพยาบาลใกล้ ๆ แบบนั้น มันก็เลยไม่มีเรื่องผีปอบเข้าสิงใครเหมือนกับที่พบเจอกันตามชนบท โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นั่นก็คือภาคอีสาน !!!
แต่สำหรับผมที่เป็นคนต่างจังหวัด เคยเห็นผีปอบสิงคนมาแล้วนักต่อนัก เห็นจนชินตั้งแต่เด็ก ๆ ตอนนั้นผมอยู่ชั้นประถม มักจะเห็นพวกผู้ใหญ่แห่กันไปดูคนที่ถูกผีปอบเข้าสิงเป็นประจำ ซึ่งปกติแล้วเขาจะไม่ยอมให้เด็กเข้าไปใกล้คนที่ถูกผีปอบสิงกันนักหรอก เพราะเขากลัวกันว่าถ้ามันถูกทำพิธีไล่ผีออกมา มันจะหาทางเข้าสิงเด็กที่มันพบทันทีนั่นเอง
แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ผมก็เลยแอบมุดเข้าไปดูใกล้ ๆ ผมเห็นหมอผีกำลังใช้แส้เฆี่ยนตีไปที่คนถูกผีเข้า ที่กำลังนอนกรีดร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด สลับกับร้องขอให้หมอผีหยุดตี "ยอมแล้ว ๆ" อะไรแบบนั้น
แต่ถึงจะเห็นมันร้องครวญครางน่าสงสาร มันก็ไม่ยอมออกจากร่างเหยื่อของมันสักที มันคงต้องการจะหลอกหมอผี เพราะบางทีมันก็บอกว่าจะเอาคนที่มันสิงไปอยู่ด้วยให้จงได้ ท่าทางผีปอบตัวนี้มันคงจะดื้อ เพราะไม่ว่าหมอผีจะพยายามสักเท่าไหร่มันก็ไม่ยอมออกจากร่างของหญิงชราคนนี้เสียที
แต่ถึงจะเห็นมันร้องครวญครางน่าสงสาร มันก็ไม่ยอมออกจากร่างเหยื่อของมันสักที มันคงต้องการจะหลอกหมอผี เพราะบางทีมันก็บอกว่าจะเอาคนที่มันสิงไปอยู่ด้วยให้จงได้ ท่าทางผีปอบตัวนี้มันคงจะดื้อ เพราะไม่ว่าหมอผีจะพยายามสักเท่าไหร่มันก็ไม่ยอมออกจากร่างของหญิงชราคนนี้เสียที
จนเวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงนอกจากเจ้าผีมันจะไม่ยอมออกไป มันกลับสงบขึ้นและใช้สายตาอันแข็งกร้าวมองกลับมาที่หมอผี จนแม้แต่ผมเองที่แอบมองอยู่ไกล ๆ ก็ยังไม่วายที่จะต้องหลบสายตามันไปด้วย มาถึงตอนนี้นอกจากเจ้าผีร้ายมันจะไม่ยอมออกไปดี ๆ มันกลับหัวเราะขึ้นมาผิดกับตอนที่มันร้องครวญครางเมื่อกี้ แถมยังตวาดใส่หมอผีเสียอีกว่า “ไอ้หัวล้าน !”
ญาติของหญิงชราเห็นท่าไม่ดี จึงพูดบอกให้เพื่อนบ้านไปตามเจ้าอาวาสมาช่วย เจ้าผีปอบมันได้ยินเข้าแทนที่จะกลัว มันกลับตวาดใส่ว่า “ไอ้โล้น !” และในขณะที่รอคนไปตามหลวงพ่อนั้น เจ้าผีมันก็ชี้หน้าด่ากราดไปทั่วทุกคนแล้วพูดว่า “พามันมาเลย กูไม่กลัวมันหรอก..ไอ้โล้น !” พูดจบมันก็หัวเราะร่า จนทำให้ชาวบ้านที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ต่างก็พากันหวาดกลัวขนหัวลุก นี่มันไม่ใช่ผีปอบกระจอกเสียแล้ว !
 |
| (ภาพจาก: กันตนา) |
เวลาผ่านไปไม่นานเจ้าผีร้ายมันก็มองไปทางประตูหน้ารั้วแล้วตะโกนขึ้นว่า “มาแล้วหรือวะ..ไอ้โล้น !” ทั้ง ๆ ที่ในตอนนั้นยังไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำว่าหลวงพ่อเพิ่งจะเดินทางมายังไม่ทันจะถึงดี พอพระท่านเดินเข้ามาถึงจุดทำพิธีไล่ผี ท่านก็ไม่ได้แสดงทีท่าอาการโกรธ หรืออาการหวาดกลัวใด ๆ ออกมาเลย เจ้าผีพูดจาถากถางท่านไปเท่าไหร่ ท่านก็ยิ้มรับด้วยความใจเย็น หรือบางทีท่านอาจจะมีหนทางดี ๆ ที่จะจัดการกับมันก็อาจเป็นไปได้
หลวงพ่อสงบนิ่งราวกับกำลังทำสมาธิ จากนั้นท่านก็สอบถามเจ้าผีร้ายว่า ไปยังไงมายังไงถึงได้มาเข้าสิงร่างหญิงชราคนนี้ได้ เจ้าผีปอบถึงกับนอนนิ่ง ตาจ้องไปที่พระราวกับสงสัยว่าท่านจะมาไม้ไหน แต่ยังไม่ทันไรพระท่านก็เริ่มพูดจาหว่านล้อม พร้อมกับเทศนาเจ้าผีด้วยเหตุด้วยผล จนเวลาผ่านไปประมาณสิบกว่านาที สายตาที่แข็งกร้าวของมันจึงเริ่มอ่อนลง น้ำตาเริ่มไหลออกมาอาบสองแก้ม เพราะเริ่มสำนึกในคำสอนของหลวงพ่อที่มีแต่ความเมตตากรุณาให้กับผีร้ายอย่างมัน
จนในที่สุดเจ้าผีปอบที่นอนอยู่ก็ลุกขึ้นนั่ง ค่อย ๆ ขยับเปลี่ยนทีท่าเป็นท่านั่งพับเพียบเรียบร้อยผิดหูผิดตาจากที่เห็นในตอนแรก มันกราบหลวงพ่ออย่างช้า ๆ แล้วจึงพูดบอกท่านว่า ก่อนที่มันจะออกจากร่างนี้ไป มันอยากกินไก่สักตัวให้หายหิวเสียก่อน ญาติของหญิงชราได้ยินแบบนั้นจึงตอบว่าไม่มีปัญหา แต่ขอให้ออกจากร่างไปเสียก่อนได้ไหม เพราะหญิงชรายังไม่ได้กินอะไรเลย แล้วจะนำไก่ทั้งตัวมาให้กินอย่างแน่นอน
พอสิ้นเสียงของญาติร่างของหญิงชราก็ล้มลงทันที จนเวลาผ่านไปไม่นานหญิงชราก็ฟื้นขึ้นมาในสภาพเหนื่อยอ่อน ซึ่งมันก็จะเป็นแบบนี้ทุกครั้ง บางรายก็ออกจากร่างไปง่ายกว่านี้ และส่วนใหญ่คนที่ถูกผีปอบเข้าสิงจะรู้ว่าผีที่เข้ามาสิงร่างนั้นคือใคร เพราะเจ้าผีมันจะบอกให้รู้ก่อนที่จะออกจากร่าง ซึ่งส่วนใหญ่มันก็มักจะเป็นผีที่มาจากหมู่บ้านอื่น เพราะที่หมู่บ้านนี้ไม่เคยมีใครเป็นผีปอบมาตั้งแต่แรก
ต่อมาผมก็ได้มีโอกาสไปเรียนในตัวจังหวัด จึงไม่ได้สนใจอะไรในเรื่องผีปอบอีก จนเรียนจบก็มาเรียนต่อที่กรุงเทพ ทีนี้เรื่องผีสางนางไม้ก็ไม่มีหลงเหลืออยู่ในสมองอีกแล้ว ยิ่งฟังคำครูบาอาจารย์ในชั้นเรียน พูดให้ฟังเสมอว่าผีนั้นไม่มีจริง ในใจก็เริ่มจะเชื่อตามที่คุณครูบอกอยู่บ้าง แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นผมก็ยังคงกลัวผีอยู่ดี พอต้องไปอยู่ในที่เงียบวังเวงทีไร ถึงใจจะบอกว่าผีไม่มีจริงมันก็อดเสียวสันหลังไม่ได้ไปเสียทุกครั้ง
จนเมื่อเร็ว ๆ นี้ ในกรุงเทพก็มีข่าวออกมาตามหนังสือพิมพ์ว่า ตอนนี้มีผีปอบกำลังออกอาละวาดอยู่ในกรุงเทพ ซึ่งเรื่องนี้มันก็ทำให้คนเมืองหลวงถึงกับขวัญหนีดีฝ่อไปได้เหมือนกัน มีคนสมองใสนำใบหนาดมาขายกันใบละร้อย ก็สามารถขายจนหมดไปได้ง่าย ๆ เพราะคนเชื่อกันว่าใบหนาดมันสามารถกันผีปอบได้นั่นเอง และข่าวนี้มันก็ทำให้คนกรุงหวาดกลัวขนาดที่ว่า ใครเห็นพระจูงหมาดำผ่านมาก็จะรีบแจ้งเจ้าหน้าที่ตำรวจให้รีบมาจับตัวกันไปทันที และด้วยเหตุนี้ผมจึงต้องหาความจริงให้ได้ว่า ข่าวผีปอบในกรุงเทพครั้งนี้ มันคืออะไรกันแน่ !?
 |
| "ใบหนาด" (ภาพจาก: MedThai) |
ตามความเชื่อของคนชนบทนั้น หมาดำก็คือตัวตนของปอบ นั่นจึงทำให้เวลาที่มีหมาดำปรากฏตัวขึ้นมา ชาวบ้านจะรู้สึกหวาดกลัว ว่ามันจะต้องเป็นผีปอบจำแลงกายมาแน่ ๆ ส่วนแมวดำนั้นมันก็คือสิ่งที่ทำให้วิญญาณเดินทางกลับมา เพราะมันจะมีเรื่องเล่ากันว่า หากแมวดำกระโดดข้ามศพคนตายเมื่อใด ร่างไร้วิญญาณของคน ๆ นั้น ก็จะสามารถลุกขึ้นมาได้อีกครั้ง และถ้าศพอยู่ในโลงบางครั้งก็อาจทำให้โลงแตกได้เลยทีเดียว
เมื่อตอนกลางปี พ.ศ. 2545 มีข่าวลือไปทั่วจังหวัดสกลนคร พูดถึงผีปอบที่มาในร่างของพระสงฆ์ ที่ธุดงค์ผ่านมาขอที่พักกับชาวบ้านเชียงเครือ อำเภอคำชะอี จังหวัดสกลนคร (จริง ๆ คือจังหวัดมุกดาหารนะครับ แต่ในต้นฉบับเขียนไว้ว่าเป็นสกลนคร จึงคงไว้ตามเดิมครับ) โดยในตอนนั้นมีชาวบ้านคนหนึ่งนิมนต์พระธุดงค์รูปนี้ให้มาพักแรมในบ้านของเขา เพราะคนต่างจังหวัดถือว่าการได้ต้อนรับพระธุดงค์นั้นถือเป็นมงคลและเป็นเรื่องดีแก่ครอบครัว
จนเวลาผ่านมาถึงรุ่งเช้าบ้านหลังนั้นกลับเงียบจนผิดปกติ ไม่มีใครลุกขึ้นมานึ่งข้าวตอนเช้า ไม่มีเสียงคนในบ้านทำอะไรสักอย่าง มันเงียบราวกับว่าคนในบ้านยังไม่มีใครตื่นนอนขึ้นมา ทั้ง ๆ ที่มันเลยเวลาพักผ่อนไปมากแล้ว คนละแวกใกล้ ๆ ต่างก็พากันสงสัย ลองร้องเรียกออกไปก็ไม่มีใครขานรับ เห็นแบบนั้นชาวบ้านก็เลยถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปดู พอพวกเขาเดินเข้าไปถึงในบ้าน ก็พบว่าทุกคนนั้นยังนอนหลับกันอยู่ พอลองเอามือจับขยับตัวดู ก็พบว่าทุกคนในบ้านนั้นตัวแข็งกันไปหมดเสียแล้ว และนอกจากคนในบ้านจะตายกันหมด พวกเหล่าสัตว์เลี้ยงต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็นไก่หมาแมวก็ล้วนตายไปหมดอย่างลึกลับ !
พอข่าวการตายนี้ถูกร่ำลือกันไป มันก็ทำให้ชาวบ้านตกอยู่ในความหวาดกลัว แต่ก็มีบางบ้านเล่าว่าตอนเย็นจะมีพระธุดงค์รูปนึงมาขอพักแรม พอถึงรุ่งเช้าท่านก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ผิดจากพระสงฆ์ทั่วไปที่พอถึงรุ่งเช้าท่านจะต้องออกบิณฑบาตในหมู่บ้าน ซึ่งการหายตัวไปของพระสงฆ์รูปนี้ทำให้ชาวบ้านมองกันว่า บางทีมันอาจจะเป็นผีปอบจำแลงกายมา ซึ่งมันก็ถือเป็นเรื่องเล่าของชาวบ้านเชียงเครือเท่านั้นเอง
แต่ทีนี้หลังจากที่มีพระธุดงค์หายไป ก็เกิดเหตุการณ์แปลกประหลาดซ้ำซ้อนขึ้นมาอีก โดยคราวนี้เป็นแม่ชีที่อุ้มแมวดำเข้ามาขอพักอาศัยค้างแรมในหมู่บ้าน ซึ่งแม้ชาวบ้านจะเพิ่งผ่านเหตุการณ์สยองขวัญกันมา ก็ยังคงใจดีต้อนรับแม่ชีอย่างไม่บกพร่อง เพราะถือว่าแม่ชีนั้นคือผู้ทรงศีลบริสุทธิ์ ไม่น่าจะมีอะไรทำให้ต้องเดือดร้อนกันแน่ ๆ
พอถึงรุ่งเช้าแม่ชีก็หายไป คนในบ้านหลังนั้นก็ตายยกบ้านกันอีกหลัง ลักษณะการตายก็ใกล้เคียงกัน เพราะไม่ว่าจะทั้งคนทั้งสัตว์ต่างก็เสียชีวิตไปทั้งหมด ชาวบ้านที่เหลือต่างก็หวาดกลัวกันหนักขึ้น จะย้ายบ้านหนีก็เสียดายสิ่งที่สร้างสมกันมา คิดกันได้แบบนั้นทุกคนจึงร่วมมือร่วมใจกันหาทางออก ซึ่งมันก็มีทางเดียวนั่นก็คือต้องลุกขึ้นสู้กับมัน !
ชาวบ้านจึงเชิญหมอธรรม หรือหมอผีให้มาช่วยทำพิธีขับไล่ผีปอบทันที เพราะถ้าขืนปล่อยเอาไว้นานคนทั้งหมู่บ้านอาจจะไม่มีเหลือกันแน่ ๆ ! พิธีจับผีจึงเริ่มต้นขึ้น ซึ่งชาวอีสานเรียกพิธีนี้ว่า พิธีเสี่ยงข้อง (หรือเซียงข้อง) ไล่จับผี และหลังจากพิธีกรรมจบลง ชาวบ้านก็ไม่พบเจอกับเหตุการณ์แปลก ๆ อีกเลย
แต่เรื่องผีปอบมันก็ยังไม่จบ เพราะตอนนี้มีผีปอบเข้ามาในเขตชุมชนหลังวัดม่วงแถวเพชรเกษม เขตบางแค จังหวัดกรุงเทพมหานคร เพราะที่นั่นมีข่าวลือขึ้นมาว่า มีผีปอบกลุ่มนึงเข้ามาอาศัยอยู่ในบ้านร้างหลังวัด และตั้งแต่ผีปอบกลุ่มนี้เข้ามา หมาและแมวในละแวกนั้นก็หายตัวไปอย่างปริศนา และเมื่อคนกลุ่มนี้จากไปหมาและแมวที่เหลือก็ไม่มีตัวไหนหายไปอย่างไร้ร่องรอยกันอีกเลย และเหตุการณ์นี้จึงทำให้ชาวบ้านเชื่อกันว่า มันต้องเป็นผีปอบออกอาละวาดอย่างแน่นอน
และด้วยความหวาดระแวงนี้ร่วมกับข่าวเก่า ๆ ที่เกิดขึ้นในต่างจังหวัด จึงทำให้เวลาที่มีพระจูงหมา ชีอุ้มแมวดำผ่านเข้ามาในชุมชน ก็จะทำให้ชาวบ้านพากันหวาดกลัว ไม่เป็นอันทำมาหากิน กลัวมันมากินตับไตไส้พุง จนหนังสือพิมพ์ต้องนำมาเขียนเป็นข่าวขึ้นหน้าหนึ่งยาวนานอยู่หลายวันกันเลยทีเดียว
ส่วนใครจะเชื่อกันหรือไม่ ผู้เขียนก็ขอยกให้เป็นวิจารณญาณของแต่ละคน คิดไตร่ตรองกันให้ดีว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?
--จบ--
ตำนานผีปอบ พระจูงหมา ชีอุ้มแมวดำ เป็นบทประพันธ์ของนักเขียนชื่อนที ลานโพธิ์ และเทพนภา ศิวะบุตร พิมพ์ครั้งที่ 1 เมื่อปี พ.ศ. 2546 จำนวน 160 หน้า ราคาสมัยนั้นอยู่ที่ 130 บาท โดยเนื้อหาทั้งหมดในหนังสือนั้น ผู้เขียนทั้งสองท่านได้ค้นคว้ามาจากตำนานพื้นบ้าน และข่าวลือการพบผีปอบในละแวกต่าง ๆ รวมถึงการลงพื้นที่พูดคุยกับผู้คนที่เคยถูกผีปอบเข้าสิง หมอผี ไปจนถึงแพทย์แผนปัจจุบัน และยังได้อ้างถึงนายแพทย์ท่านหนึ่งที่มีความเชื่อและสนใจเกี่ยวกับผีปอบเป็นอย่างมาก ว่าท่านได้จัดทำบันทึกต่าง ๆ เกี่ยวกับเรื่องราวเหล่านี้เอาไว้ด้วย
โดยเรื่องพระจูงหมา ชีอุ้มแมวดำเรื่องนี้ ทางผู้แต่งน่าจะได้เค้าโครงเรื่องมาจากข่าวหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง ที่วางจำหน่ายในช่วงเดือนตุลาคม พ.ศ. 2545 ที่ระบุว่าเมื่อวันที่ 9 ตุลาคมปีนั้น เจ้าหน้าที่ตำรวจได้รับแจ้งจากชาวบ้านว่า มีพระกับชีอุ้มหมาและแมวดำเดินทางเข้ามาในชุมชนพื้นที่ดังกล่าว สร้างความไม่สบายใจกับผู้คนแถวนั้นว่า ทั้งสองนั้นอาจจะเป็นผีปอบตัวเดียวกันกับที่เคยมีข่าวลือในแถบภาคอีสาน
และยังได้ระบุเอาไว้อีกว่าถ้าใครได้พบเจอ ขอทาน หรือ พระชีอุ้มหมาแมวดำ มาเรียกที่หน้าบ้านของเรา ก็จงอย่าได้ขานรับหรือออกพบปะไปพูดคุย มิฉะนั้นอาจทำให้เราต้องเสียชีวิตทันที หรือไม่ก็อาจมีอันเป็นไปในเวลาอันสั้น และอวัยวะของผู้คนที่ตายนั้นจะหายไปจากร่างกายอย่างลึกลับทุกคน
โดยเนื้อหาในข่าวยังได้ระบุว่า พอนักข่าวไปสอบถามเพิ่มเติมกับชาวบ้าน พวกเขาก็ล้วนได้รับคำตอบกลับมาว่า ทุกคนได้ยินข่าวลือกันมาก็จริง แต่ไม่เคยมีใครเห็นพระชีทั้งสองกันเลย และเรื่องของคนที่ตายนั้นก็ไม่เคยทราบกันว่าเป็นใครกันบ้าง ซึ่งชาวบ้านบางคนได้กล่าวกับนักข่าวว่า ถึงมันจะเป็นเพียงข่าวลือแต่มันก็ทำให้พวกเขารู้สึกหวาดกลัวกันมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาที่เห็นพระชีเดินทางผ่านเข้ามาในท้องที่
ในส่วนท้ายของข่าวยังมีเนื้อหาต่ออีกว่า นายสี เส็งมา ประธานสมาชิกสภาเขตบางแคสมัยนั้น ได้พูดถึงกรณีหญิงคนหนึ่งกลับไปคลอดบุตรที่บ้านในจังหวัดบุริรัมย์ หรือศรีสะเกษก็ไม่แน่ใจ แล้วกลับมาถึงบางแคก็เสียชีวิตโดยไม่ทราบสาเหตุ พอส่งศพไปให้แพทย์ผ่าพิสูจน์ก็พบว่า ภายในร่างกายเหลือแต่เพียงหัวใจ ส่วนอวัยวะอื่น ๆ กลับหายไปทั้งหมด
แต่ทางนายแสวง ฤกษ์จรัล สส.กรุงเทพฯ เขตหนองแขมในสมัยนั้น กลับบอกว่าเรื่องนี้ไม่เป็นความจริง โดยท่าน สส. ได้ระบุว่า หลังจากนำศพรายดังกล่าวไปตรวจสอบที่โรงพยาบาลแล้ว แพทย์ก็พบว่าผู้ตายยังมีอวัยวะภายในอยู่เป็นปกติ ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องที่ถูกร่ำลือกันไป ไม่ใช่เรื่องจริงอย่างแน่นอน
 |
| สส. แสวง ฤกษ์จรัล ออกมายืนยันว่า "เรื่องนี้ไม่เป็นความจริง !" |
และก็มีนายศุภกร บัวสาย ส.ข. บางแคในสมัยนั้นอีกท่านหนึ่ง เล่าถึงคดีตำรวจจับพระจูงหมา แม่ชีอุ้มแมวดำมาสอบสวนที่โรงพัก เพราะมีชาวบ้านกลัวว่าจะเป็นปอบมาอาละวาดนั้น ท่านเล่าว่าพอเจ้าหน้าที่เผลอเพียงครู่เดียว ทั้งพระและชีก็หนีหายไป เหลือแต่หมากับแมวดำทิ้งไว้ให้ดูต่างหน้า และทิ้งท้ายไว้ว่า ทั้งสองไม่น่าจะใช่ผีปอบแต่อย่างใด ขอประชาชนอย่าได้วิตกกังวลกันไปจนเกินเหตุ
ต่อมาข่าวลือนี้ก็เงียบหายไปหลายปี จนมาถึงปี พ.ศ. 2556 ที่เว็บไซต์พันทิปได้มีสมาชิกชื่อ “นิ่มนวล ประรองเชิง” ตั้งกระทู้ถามเพื่อนสมาชิกว่า "ชีอุ้มหมา พระอุ้มแมว ใครเคยได้ยินเรื่องเล่านี้มั่ง" เพื่อสอบถามรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องนี้บนอินเตอร์เน็ตเป็นครั้งแรก ซึ่งก็มีสมาชิกจำนวนหนึ่งเข้ามาตอบ มีเนื้อหาสาระใกล้เคียงกับข่าวที่ถูกเสนอกันมา และมีผู้ตอบกระทู้ท่านหนึ่งชื่อว่า "JD300" หรือที่เรารู้จักกันในชื่อ รศ.ดร.เจษฎา เด่นดวงบริพันธ์ เจ้าของฉายานักสืบวิทยาศาสตร์ ได้โพสต์ภาพปกหลังของภาพยนตร์วีซีดีของค่ายโรสวิดีโอเรื่องพระอุ้มหมา ชีอุ้มแมว พร้อมกับตัวอย่างเนื้อหาบางส่วน โดยระบุว่า ขอลงเอาไว้เพื่อเพิ่มบรรยากาศของกระทู้
ต่อมาในวันที่ 24 สิงหาคม พ.ศ. 2558 ก็มีสมาชิกเว็บไซต์พันทิปชื่อ "เทพบุตร ขุดมันขาย" ได้เปิดประเด็นเรื่อง "ว่าด้วยตำนาน พระอุ้มหมา แม่ชีอุ้มแมว" ขึ้นมาอีกครั้ง โดยความเห็นต่าง ๆ ในกระทู้ดังกล่าว ก็ได้ถูกนำมาใช้อ้างอิงในเรื่องเล่านี้บนเว็บไซต์แนวบันเทิงหลาย ๆ แห่งในปัจจุบันด้วย
และสองเดือนต่อมาแฟนเพจเฟซบุ๊กชื่อ "เรื่องลี้ลับ ตำนาน ประวัติศาสตร์" ได้โพสต์เนื้อหาข่าวที่เกิดขึ้นสมัยปี พ.ศ. 2545 ในโพสต์ของวันที่ 14 ตุลาคม พ.ศ. 2558 ซึ่งเป็นเนื้อหาตามที่มิติที่ 6 ได้นำมาใช้ประกอบการหาที่มาครั้งนี้ ซึ่งคาดว่าต้นฉบับข่าวตัวนี้น่าจะถูกคัดลอกมาจากเว็บไซต์อื่นก่อนหน้านั้น เนื่องจากหัวข้อข่าวมีการใส่กราฟฟิกหน้ายิ้ม เพียงแต่ในปัจจุบันเว็บไซต์ต้นทางจริง ๆ อาจปิดตัวหรือลบข่าวนี้ทิ้งไปตามอายุของระบบฐานข้อมูลไปนานแล้ว
จนเวลาผ่านไปเรื่องพระอุ้มหมา ชีอุ้มแมวดำ จึงถูกนำมาแต่งเติมเล่ากันใหม่ตามเว็บไซต์แนวบันเทิงอีกหลายแห่ง ไม่ว่าจะเป็นที่สำนักข่าว T News, AppGeji, Palangjit, UpYim, MThai, Postjung, ชมรมสาวโสด และอีกหลายแห่ง ซึ่งถูกพูดถึงมากที่สุดในช่วงปิดเทอมของปี พ.ศ. 2560 มากกว่าทุกปีที่ผ่านมาถึง 1,600% ซึ่งเราเองก็ไม่ทราบเช่นกันว่า เว็บไซต์แห่งใดกันแน่ที่เป็นต้นฉบับชิ้นใหม่ที่เราอ่านกันทุกวันนี้ เพราะทุกแห่งล้วนคัดลอกต่อมาเหมือนกันทุกตัวอักษร ไม่มีใครให้เครดิตใครในระยะเวลาที่ใกล้เคียงกันแทบจะทุกแห่ง
ท่ามกลางเรื่องเล่าข่าวลือนี้ นอกจากกลุ่มผู้คนที่ออกมาแสดงความเห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องจริงแล้ว ก็ยังมีผู้คนอีกกลุ่มหนึ่งได้ออกมาแสดงความเห็นว่าปอบนั้นมีจริง และมีเพียงคนพื้นที่เกิดเหตุเท่านั้นที่จะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร นั่นจึงทำให้มิติที่ 6 ก็อยากจะทราบความเห็นของท่านผู้ชมเช่นกันว่า ท่านเชื่อว่าปอบมีจริงหรือไม่ ? ผ่านระบบแบบสอบถามของทางยูทูป ด้วยการกดที่เครื่องหมาย ( i ) บริเวณมุมบนขวาของหน้าจอกันนะครับ
อีกสิ่งหนึ่งที่จะลืมไปไม่ได้ก็คือ มิติที่ 6 ขอขอบคุณ "คุณพงษ์พัฒน์ เจริญวรี" ที่ช่วยค้นหาข้อมูลต้นฉบับหนังสือ "ตำนานผีปอบ พระจูงหมา ชีอุ้มแมวดำ" จนเราสามารถนำมาใช้เป็นแหล่งอ้างอิงแรกเพื่อสืบค้นข้อมูลที่เหลือทั้งหมด มาทำเป็นคลิปให้ได้ชมกันในครั้งนี้ และทางรายการขอขอบคุณ คุณ Bed Ba, Kate Kretnatthee และคุณสาธิต รวงแขม ที่ช่วยค้นหาภาพหน้าปกของหนังสือเล่มนี้มาให้อีกทางด้วยครับ
หนังสือ "ตำนานผีปอบ พระจูงหมา ชีอุ้มแมวดำ" (พ.ศ. 2546) จากสมาชิกแฟนเพจมิติที่ 6
  |
| วีซีดี "พระอุ้มหมา ชีอุ้มแมว" (พ.ศ. 2550) |
ไม่ว่า "ตำนานผีปอบ พระจูงหมา ชีอุ้มแมวดำ" จะถูกเล่ากันไปเลยเถิดอย่างไร มิติที่ 6 ก็อยากจะบอกกับท่านผู้ชมว่า เวลาที่มีใครนำเรื่องพระอุ้มหมา ชีอุ้มแมว เวอร์ชั่นที่พบกันทุกวันนี้มาเล่ากันในวงสนทนา ก็ขอให้พวกเราจงอย่าได้ไปขัดใจคนเล่าก็น่าจะดีเป็นทีสุด นั่นก็เป็นเพราะว่าความจริงนั้น มันช่างไม่มีเสน่ห์... เอาเสียเลย !
พบกับรายการมิติที่ 6 ศุกร์สยองขวัญ กับเรื่องราวเบา ๆ พร้อมกับที่มาของมันกันได้ทุกวันศุกร์สะดวก และหลังจากจบรายการแล้ว อย่าลืมกดสับสไครป์ กดไลก์ กดแชร์ หรือทิ้งคอมเมนต์กันไว้ด้วยนะครับ ยังมีเรื่องราวต่าง ๆ อีกมากมายรอคุณอยู่ สำหรับวันนี้... สวัสดี
เรียบเรียงและบรรยายโดย นิวัฒน์ อ่ำแสง
ขอขอบคุณ:
ขอขอบคุณ:
ข้อมูลต้นฉบับ: คุณพงษ์พัฒน์ เจริญวรี
ภาพปก: คุณ Bed Ba, Kate Kretnatthee และสาธิต รวงแขม
ขอขอบคุณที่มา:
- นที ลานโพธิ์, และ เทพนภา ศิวะบุตร. (๒๕๔๖). หนังสือตำนานผีปอบ พระจูงหมา ชีอุ้มแมวดำ. (หน้า ๗-๑๖). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์ อนิเมทกรุ๊ป. ISBN 974-90900-8-X.
- https://pantip.com/topic/30362645 (เปิดประเด็น)
- https://pantip.com/topic/30362645 (เปิดประเด็น)
แท็ก: พระอุ้มหมา ชีอุ้มแมว, ตำนานผีปอบ พระจูงหมา ชีอุ้มแมวดำ, นที ลานโพธิ์, เทพนภา ศิวะบุตร, ตำนานผีปอบบางแค, ปอบบางแค, ปอบ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น