เขตเยนิเซเยสค์ มีแม่น้ำสายหนึ่งไหลผ่าน พ็อดคาเมนนายา ทุงกุสก้า แถวนั้นไม่มีผู้คนอยู่อาศัย ธรรมชาติแมกไม้สายน้ำ ใครจะไปรู้ ว่าที่ดี ๆ ขนาดนั้น จะถูกผู้บุกรุกจากแดนไกล มาทำให้ราบพนาสูญ
มิติที่ 6 สัปดาห์นี้ เราจะคุณย้อนเวลา กลับไปพบกับเหตุการณ์ระเบิดแห่งทุงกุสก้า การบุกรุกจากนอกพิภพของจริง ที่ได้ทิ้งร่องรอยปริศนา มาจนถึงปัจจุบัน เมื่อหนึ่งร้อยปีก่อนหน้านั้น ที่นั่นเคยเผชิญกับสิ่งใด วิจารณญาณมาพร้อมแล้วใช่ไหม ถ้าพร้อม จงมาดูกันต่อดีกว่าว่า เรื่องราวทั้งหมดนี้ มันคืออะไรกันแน่ !!?
ตามเวลาท้องถิ่น ประมาณ เจ็ดนาฬิกา สิบเจ็ดนาที หากอ้างอิงตามปฏิทินมาตรฐาน มันจะตรงกับวันที่ 30 มิถุนายน ปี 1908 และจะตรงกับวันที่ 17 มิถุนายน เมื่อเทียบกับปฏิทินท้องถิ่นรัสเซีย เรื่องราวเกิดขึ้นที่นั่น เขตเยนิเซเยสค์
จากปากคำคนพื้นที่ พวกเขาสังเกตเห็นบางสิ่ง ลำแสงสีน้ำเงิน มันสุกสว่าง สว่างเกือบเท่าดวงอาทิตย์ เคลื่อนผ่านท้องฟ้า ยาวนานประมาณเกือบสิบนาที เกิดแสงวาบสว่างไปทั่วพื้นที่ ตามด้วยเสียงสนั่นราวกับปืนใหญ่ หลายคนรายงาน จุดกำเนิดเสียงดังกล่าว มันมาจากทิศตะวันออกเฉียงเหนือ ตามด้วยแรงกระแทก ที่เกิดจากมัน ผู้คนถึงกับล้มทั้งยืน กระจกหน้าต่างแตกกระจาย ความเสียหาย กินอาณาเขตเป็นวงกว้าง ระดับหลายร้อยกิโลเมตร
ตามบันทึก จากสถานีแผ่นดินไหวในแถบยูเรเซีย คลื่นปะทะที่เกิดจากเสียงระเปิด มันไปไกลถึงเยอรมนี เดนมาร์ก โครเอเชีย สหราชอาณาจักร อินโดนีเซียยังรู้สึก ไม่เว้นแม้แต่ ที่วอชิงตันดีซี ที่สามารถคาดการณ์ได้ว่า ในบางพื้นที่ คลื่นกระแทกจากเหตุการณ์นี้ มันรุนแรงเทียบเท่า กับแผ่นดินไหวขนาด 5.0 ในมาตราริกเตอร์
ผ่านไปไม่กี่วัน ท้องฟ้าย่านนั้นก็กลับมาปกติ จนมาถึงปี 1931 มีรายงานจากนิตยสารภูมิศาสตร์ ชื่อโวครุก สเวตา พวกเขาอ้างว่า เมื่อประมาณปี 1930 มีผู้ถ่ายภาพนี้มาได้ มันเป็นภาพถ่าย แถวบริเวณที่ราบแถวทุงกุสก้า ที่น่าจะเป็นจุดตกของลำแสง ก่อนที่มันจะหายไป พวกเขาถ่ายช่วงตอนเที่ยงคืน แต่ภาพที่ได้มา กลับสว่างจ้าราวกับตอนกลางวัน ทำไมมันถึงเป็นเช่นนั้น หรือนี่จะเป็นอานุภาพ ที่สิ่งนั้นหลงเหลือเอาไว้ ?
มีรายงานเกี่ยวกับอุณหภูมิ ตั้งแต่เหตุการณ์จบลงไป ทุกแห่งที่มันบินผ่าน อากาศจะเย็นลงผิดปกติ ซึ่งก็ได้คำอธิบาย ที่ยอมรับกันเป็นวงกว้างว่า อุณภูมิที่ลดต่ำลง มันน่าจะเป็นผลของการระเบิด อนุภาคฝุ่นที่ยังคงลอยอยู่ในอากาศ ทำให้ความโปร่งใสของบรรยากาศลดลง มันน่าจะกินเวลาหลายเดือน ทำให้แสงอาทิตย์ส่องลงพื้นไม่เต็มที่นั่นเอง
ตลอดช่วง 100 ปี มีบางคนตั้งสมมติฐาน เจ้าสิ่งนั้น อาจถูกส่งมาจากพระเจ้า มันมาเพื่อเตือนชาวโลก วันพิพากษากำลังจะมาถึง บางคนบอกว่าไม่น่าจะใช่ สิ่งที่เล็ดรอดชั้นบรรยากาศเข้ามา คือจานบินของมนุษย์ต่างดาวต่างหาก บ้างก็บอกว่าไม่มีอะไร นี่มันเป็นแค่ก็าซใต้ดินเกิดระเบิด บ้างก็บอกว่าเป็นดาวตกขนาดใหญ่ สงสัยว่าขนาดความกว้างของมัน น่าจะไม่ต่ำกว่า 30 เมตรเลยทีเดียว
สมมติฐานเหล่านี้ ยิ่งทำให้ทุกอย่างมืดมน เพราะเมื่อทีมสำรวจ ได้เดินทางไปจนถึงจุดที่น่าจะเป็นศูนย์กลางของระเบิด พวกเขากลับพบแต่ร่องรอยอานุภาพของมัน โดยไม่มีตรงไหนเลย ที่จะยืนยันได้ว่า ตรงนั้น คือหลุมที่เกิดจากการพุ่งชน หรือจุดปะทุของแก๊ส มีแต่ที่ราบ ๆ กับหลุมสะเก็ดเล็ก ๆ กระจายอยู่ทั่วไป ซากของตัวการมันอยู่ตรงไหน อะไรกัน ?
การหาจุดเริ่มต้น จึงถูกตั้งโจทย์ขึ้นมา ในวันเกิดเหตุ มันมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
ด้วยความที่ปี 1908 สถานที่เกิดเหตุระเบิดในทุงกุสก้า เป็นส่วนหนึ่งของไซบีเรียอันหนาวเหน็บ แถวนั้นไม่ค่อยมีมนุษย์อยู่อาศัย ทางการของรัสเซีย จึงไม่สามารถหาบุคคลใด ที่จะนำมาใช้เป็นพยานได้ซักคน จนกระทั่งผ่านมาหลายปี ถึงได้มีการพบบุคคล ที่พอจะยืนยันได้ว่า พวกเขา คือพยาน
ปี 1930 เอส เซเมนอฟ เขาเป็นคนท้องที่ ปากคำที่เขาให้ไว้ อยู่ในบันทึกของลีโอนิด คุลลิก นักสำรวจแร่ชาวรัสเซีย
ช่วงอาหารเช้า ข้าพเจ้า กำลังนั่งอยู่ข้างบ้าน แถว ๆ ศูนย์ไปรษณีย์วานาวารา อยู่ ๆ ข้าพเจ้าก็เห็น มันอยู่ทางทิศเหนือ ตรงถนนอองกุลทุงกุสก้า ท้องฟ้าแยกเป็นสองซีก แล้วไฟก็สว่างวาบ ทั้งสูงและกว้างใหญ่ เหนือบริเวณป่า รอยแยกบนท้องฟ้าขยายใหญ่ขึ้น ด้านเหนือทั้งหมดถูกปกคลุมด้วยไฟ ตอนนั้นอากาศร้อนจัด ร้อนจนข้าพเจ้าทนไม่ไหว มันร้อนเหมือนเสื้อจะติดไฟ มาจากทางเหนือที่เกิดไฟลุกโชน ข้าพเจ้าอยากฉีกเสื้อผ้าทิ้ง แล้วทันใดนั้น ท้องฟ้าก็ปิดลง เกิดเสียงดังสนั่น ข้าพเจ้าถูกอะไรบางอย่าง กระแทกจนตัวลอย ออกไปสองสามเมตร ข้าพเจ้าหมดสติชั่วครู่ แล้วภรรยาก็วิ่งออกมา เธอพาข้าพเจ้า เข้าไปหลบในบ้านทันที
เสียงนั้น มันดังเหมือนปืนใหญ่ ตามด้วยเสียงเหมือนฝนก้อนหินตก แผ่นดินสั่นสะเทือนเลื่อนลั่น ช่วงที่ข้าพเจ้าอยู่บนพื้น ข้าพเจ้าต้องก้มศีรษะลง เพราะกลัวจะมีหินตกใส่หัว และช่วงที่ท้องฟ้าเปิดออก เกิดลมร้อนพัดผ่านระหว่างบ้าน ไม่ต่างจากการยิงปืนใหญ่ มันทิ้งร่อยรอยไว้บนพื้นดิน มันดูเหมือนทางเดิน พืชผลเสียหายบางส่วน และต่อมา พวกเราถึงได้พบว่า หน้าต่างหลายบานแตก กุญแจเหล็กของโรงนา ถึงกับขาดกระจายออกจากกัน
พยานคนต่อไป เขาชื่อชูชาน เป็นชาวเผ่าชานยาเกีย ที่อาศัยอยู่ในแถบไซบีเรีย ปากคำของเขา ถูกบันทึกโดย IM Suslov ในปี 1926
พวกเรา มีกระท่อมริมแม่น้ำ ฉันอยู่กับน้องชาย เขาชื่อเชคาเรน พวกเรากำลังนอนหลับ แล้วจู่ ๆ เราสองพี่น้องก็ต้องตื่นขึ้น มันมีคนมาผลักพวกเรา ฉันได้ยินเสียงนกหวีด รู้สึกได้ถึงลมแรง เชคาเรนถามว่า พี่ได้ยินเสียงนกบ้างไหม ? เราสองคนอยู่ในกระท่อม มองไม่เห็นว่าข้างนอกมันเกิดอะไร จู่ ๆ ฉันก็โดนผลักอีกครั้ง รอบนี้ ฉันถึงกับลอยไปตกในกองไฟ มันรุนแรง ฉันกลัว เชคาเรนก็กลัว พวกเราเริ่มร้องให้หาพ่อ หาแม่ หาพี่ชาย แต่ไม่มีใครตอบ นอกจากเสียงดังลั่นนอกกระท่อม ได้ยินเสียงต้นไม้ล้ม เชคาเรนกับฉัน รีบออกจากถุงนอนของตัวเอง อยากจะวิ่งหนีออกไป แล้วเสียงฟ้าร้องก็ดังขึ้น นี่เป็นเสียงฟ้าร้องครั้งแรก พื้นโลกเคลื่อนตัวสั่นสะเทือน ลมพัดกระแทกกระท่อมของเรา จนพังยับเยินไปหมด ตัวฉันถูกไม้ดีดจนล้ม ดีที่หัวไม่โดนอะไร ฉันรู้สึกอัศจรรย์ใจ เห็นต้นไม้ร่วงหล่น กิ่งไม้ถูกไฟไหม้ มันดูสว่างไสว จะว่ายังไงดีล่ะ มันเหมือนมีดวงอาทิตย์ดวงที่สอง ตาของฉันเจ็บปวด จนลืมตาต่อไปไม่ได้ อะไรแบบนี้ ที่รัสเซียเรียกว่าฟ้าผ่า และทันใดนั้น ก็เกิดเสียงฟ้าร้องดังลั่น นี่เป็นเสียงฟ้าร้องครั้งที่ 2 จนถึงตอนเช้า แดดก็ส่องตามปกติ ท้องฟ้าไม่มีก้อนเมฆ ดวงอาทิตย์ก็ปกติดี แต่ตอนนั้น มันมีดวงที่สอง
เชคาเรนกับฉัน มีปัญหาในการออกจากซากกระท่อม เราเห็นของเราแบบนี้ แต่กับที่อื่น มันมีแสงอีกจุด ฟ้าร้องดังก้องออกมา นั่นเป็นเสียงฟ้าฟาดครั้งที่สาม ลมพัดมาอีกแล้ว มันทำให้พวกเราล้มลงอีกครั้ง ต้นไม้แถวนั้นก็ล้ม
พวกเรามองดูต้นไม้ ยอดไม้หัก เห็นไฟลุก แล้วเชคาเรนก็ร้องตะโกน “มองข้างบนนั่นสิ” ตามด้วยชี้มือให้ดู สิ่งที่ฉันเห็น มันเป็นแสงวาบอีกอัน แล้วมันก็ทำให้เกิดฟ้าร้องอีก แต่เสียงดังน้อยกว่าตอนแรก นี่เป็นครั้งที่ 4 ที่เหมือนกับฟ้าร้องทั่วไป
ฉันจำได้ มันเกิดฟ้าผ่าขึ้นอีกหนึ่งครั้ง แต่มันไม่ร้ายแรง ดังมาจากที่ไหนซักแห่ง ที่ห่างจากดวงอาทิตย์ที่สองนั่น
ปากคำต่อไป มาจากหนังสือพิมพ์ซีเบีย ลงวันที่ 2 กรกฎาคม ปี 1908
เช้าวันที่ 17 มิถุนายน เวลาประมาณ 9 โมงเช้า พวกเราสังเกตเห็น มันเป็นเหตุผิดธรรมชาติ แถวหมู่บ้านคาเรลินสกี้ พวกชาวนาระบุว่า ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ สูงกว่าเส้นขอบฟ้า บังเกิดรูปร่างสรวงสวรรค์ มีสีขาวอมฟ้าสว่างไสว มันดูน่าประหลาดอัศจรรย์ สายตามองไปตรง ๆ ไม่ได้ มันเคลื่อนที่ลงมาทีละนิด ใช้เวลาประมาณ 10 นาที รูปร่างปรากฏเหมือนกับท่อ เป็นทรงกระบอก ท้องฟ้าไม่มีเมฆเป็นปกติ เห็นเพียงเมฆดำเล็กน้อย ในทิศที่มาจากจุดแสงสว่างนั้น มันร้อนและแห้ง จนเมื่อสิ่งนั้นลงมาใกล้พื้นดิน ความสดใสของมันดูเรื่มเปรอะเปื้อน จากนั้นก็เกิดควันดำขนาดยักษ์ ตามด้วยเสียงกระแทกดังเลื่อนลั่น มันไม่ใช่เสียงฟ้าร้อง เหมือนก้อนหินยักษ์ตกลงมา ไม่ก็ปืนใหญ่ถูกยิง อาคารบ้านเรือนสั่นสะเทือน เวลาเดียวกันนั้น ควันก็เริ่มกลายเป็นเปลวไฟ รูปร่างของมันเปลี่ยนไป เรียกว่าเปลี่ยนไปเรื่อย ๆ ชาวบ้านทุกคนตกตะลึง พากันออกไปอยู่บนถนน พวกผู้หญิงต่างร้องไห้ พวกนางคิดว่าเป็นวันสิ้นโลก
ช่วงเวลานั้น ผู้ให้ข่าวเอง อยู่ห่างจากป่าที่อยู่ทางเหนือ ไปประมาณ 6.4 กิโลเมตร ได้ยินเสียง ดังมาจากทิศตะวันออกเฉียงเหนือ มันเหมือนเสียงปืนใหญ่ซักรุ่น ได้ยินซ้ำอย่างน้อย 10 ครั้ง ในช่วงระยะเวลา 15 นาที อาคารสองสามหลัง ที่ผนังหันหน้าไปทางนั้น กระจกหน้าต่างถึงกับสั่นไหว
หนังสือไซบีเรียนไลฟ์ ฉบับวันที่ 27 กรกฎาคม ปี 1908 ได้รายงานสั้น ๆ ว่า
หลังจากอุกาบาตตกลงมา เกิดแรงสั่นสะเทือนไปทั่วพื้นดิน มันใกล้กับหมู่บ้านโลวัต ของ กันสค์ อูสด์ เป็นเสียงระเบิดสองครั้ง ราวกับดังมาจากปากกระบอกปืนใหญ่
รายงานสุดท้าย มาจากหนังสือพิมพ์ คราสโนยาเรตซ์ ฉบับวันที่ 13 กรกฎาคม ปี 1908
ณ หมู่บ้านเคเชมสโกย วันที่ 17 เกิดเหตุผิดปกติ ในชั้นบรรยากาศ เวลา 7:43 เกิดเสียงคล้ายลมแรง ทันใดนั้น ปรากฏเสียงดังกระหึ่มสยดสยอง ตามด้วยแผ่นดินไหวเขย่าอาคาร ราวกับว่า พวกมันถูกท่อนไม้ขนาดยักษ์ หรือหินก้อนใหญ่กระแทกใส่
ระรอกแรกเกิดขึ้นมา ระรอกสองก็ตามมาในเสี้ยวอึดใจ และระรอกสาม โดยระหว่างเกิดเหตุ มันจะมาพร้อมกับเสียงสั่นสะเทือน ที่ดังมาจากทางใต้ดิน คล้ายกับมีรถไฟหลายสิบขบวน กำลังเดินทางผ่านพร้อม ๆ กัน หลังจากนั้น ประมาณ 5 ถึง 6 นาที เสียงคล้ายปืนใหญ่ก็ดังขึ้น ดังเป็นช่วงสั้น ๆ ระยะเว้นห่างพอ ๆ กัน ซึ่งมันค่อย ๆ เบาลงเรื่อย ๆ
หลังจากผ่านไปอีก 2 นาที ก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมาอีก 6 ครั้ง เหมือนการยิงปืนใหญ่ ที่ยิงออกมาทีละกระบอก เสียงดังพร้อมแรงสั่นสะเทือน เหมือนฟ้าร้องฟ้าผ่า ไม่มีลมไม่มีเมฆ เมื่อตรวจสอบไปทางเหนือ พบว่าบริเวณที่ได้ยินเสียง จะเห็นเมฆชนิดหนึ่ง อยู่ใกล้กับขอบฟ้า มันดูมีขนาดค่อย ๆ เล็กลง และดูโปร่งใสไปทีละนิด จนช่วงสองสามโมงเย็น มันก็หายไปโดยสมบูรณ์
จากบันทึกต่าง ๆ แสดงให้เห็นว่า อะไรก็ตาม ที่ลอยข้ามผ่านพื้นที่ทั้งหมดนั้น มันตกลงไปบนพื้นที่ไหนซักแห่ง ที่น่าจะเป็นป่า สร้างความเสียหายจากไอความร้อน และคลื่นเสียงที่กระแทกอย่างรุนแรง ไม่มีใครรู้ว่ามันคืออะไร นอกจากหนังสือพิมพ์บางฉบับ ที่มองว่า มันคืออุกาบาต
เวลาผ่านไป ความสงสัยยังคงเคลือบแคลง แต่ด้วยปัญหาภายในรัสเซียช่วงนั้น มันใหญ่หลวงระดับสงครามโลก ทำให้ยังไม่เกิดทีมงานค้นหา จนมาถึงปี 1921 มีทีมสำรวจแร่ของรัสเซีย นำทีมโดยลีโอนิด คุลลิก ได้เดินทางไปที่พ็อดคาเมนนายา ทุงกุสก้า ที่ถือเป็นส่วนกลางของแม่น้ำทุงกุสก้า พวกเขาทำงาน ให้กับสถาบันวิทยาศาสตร์รัสเซีย และไม่เคยเดินทาง ไปยังจุดที่เกิดระเบิดตรงนั้นมาก่อน พอไปถึงจุดเกิดเหตุ ความเสียหายที่เห็นอยู่ตรงหน้า มันทำให้พวกเขาคาดว่า สิ่งที่ทำให้เกิดระเบิดในปี 1908 นั้น มันน่าจะเป็นอุกาบาตขนาดยักษ์ พวกเขารีบเดินทางกลับออกมา ทำรายงานส่งถึงรัฐบาลโซเวียต เพื่อขอกองทุนในการสำรวจพื้นที่ ว่ามันจะส่งผลกระทบอะไรกับจุดนั้นบ้าง และถ้าโชคดี อาจจะพบธาตุหรือโลหะ ที่จะส่งผลต่อความก้าวหน้า ในการทำเหมืองแร่ด้วย
คุลลิกฟอร์มทีมสำรวจใหม่ เดินทางกลับไปยังทุงกุสก้าอีกครั้ง ในปี 1927 เขาว่าจ้างชาวพื้นเมืองอิเวนกี้ เพื่อนำทางทีมงาน ไปยังศูนย์กลางของระเบิด พวกเขาคาดหวัง ถึงการพบกับหลุมอุกาบาตขนาดใหญ่ แต่เมื่อเดินทางไปถึง พวกเขากลับไม่พบอะไร ที่ดูเป็นหลุมยักษ์แบบที่คิด พบแต่พื้นที่กว้างประมาณ 8 กิโลเมตร ต้นไม้ทั้งหมดไหม้เกรียมไร้กิ่งก้าน พวกมันล้วนยืนตรงเป็นต้นตาย ต้นไม้ที่อยู่ห่างไกลจากจุดศูนย์กลาง ถูกแผดเผาไปบ้างบางส่วน หลายต้นล้มลง ในทิศตรงข้ามกับจุดศูนย์กลาง ทำให้เกิดแนวรัศมีขนาดใหญ่ ที่่เกิดจากต้นไม้หักโค่นเหล่านั้น
ช่วงทศวรรษ 1960 มีการกำหนดเขตป่าในพื้นที่ราบ เป็นจำนวน 2150 ตารางกิโลเมตร เป็นรูปร่างคล้ายผีเสื้อกางปีกขนาดมหึมา ปีกแต่ละข้างมีขนาดประมาณ 70 กิโลเมตร ส่วนที่เหมือนเป็นลำตัวอีก 55 กิโลเมตร หลังจากการตรวจสอบโดยละเอียด คูลิกพบหลุมอยู่หลุมหนึ่ง เขาเข้าใจว่า มันน่าเป็นหลุมอุกกาบาต แต่ในเวลาต่อมา เขาก็พบว่ามันไม่ใช่
ตลอดช่วง 10 ปี คูลิกพบหลุ่มบ่อเล็ก ๆ มากมาย แต่ละแห่งมีขนาดแตกต่างกัน มีตั้งแต่เส้นผ่านศูนย์กลาง 10 เมตร ไปจนถึง 50 เมตร ตอนแรกเขาคิดว่า มันน่าจะเกิดจากอุกกาบาต เขาพยายามวิดน้ำในหลุมออก จนพบว่าที่ด้านล่างนั้น มีตอไม้เก่าอยู่ใต้หลุม และคาดเดาว่า ก็น่าจะเป็นหลุมอุกกาบาตนั่นแหละ แต่ทำไม ขนาดของมันถึงได้เล็กจัง ไม่สมกับความร้ายแรง ที่เกิดขึ้นไปโดยรอบเลย
การศึกษาดำเนินต่อ ทีมงานของคูลิค พบซิลิเกตและแม็กนีไทต์ มันมีลักษณะเป็นทรงกลม แบบเดียวกับที่พบในซากต้นไม้แถวนั้น การศึกษาในเวลาต่อมา พบว่ามันคือสสาร ที่อยู่ในเรซินของต้นไม้ มีสัดส่วนของนิกเกิลสูง มันน่าจะเกิดจากอุกกาบาต จนสามารถสรุปได้ว่า สิ่งที่ตกลงมาในปี 1908 มันมาจากนอกโลกจริง ๆ
ผลวิเคราะห์ทางเคมี ที่ได้จากบึงบริเวณนั้น พบความผิดปกติหลายอย่าง ที่ถูกพิจารณาว่า สอดคล้องกับเหตุอุกกาบาตตก มันแตกต่าง จากพื้นที่ปกติใกล้เคียง ในน้องน้ำ มีสัดส่วนของอิริเดียมสูงผิดปกติ ที่คาดเดาว่า สาเหตุที่มันเป็นเช่นนั้น มาจากเศษซากของสิ่งที่ตกลงมา ไปสะสมอยู่ที่ก้นบึงแน่ ๆ
แต่ถึงจะมีคำอธิบาย นักวิทยาศาสตร์บางคน กลับไม่เห็นด้วยกับรายงาน ฝ่ายที่่ไม่เห็นด้วยมองว่า ผลของการสำรวจของคูลิค สมควรมีรายงาน จากห้องปฏิบัติการอื่นมารองรับด้วย ที่พอจะหมายความได้ว่า ฝ่ายที่ไม่เห็นด้วยนี้ ต้องการคำยืนยันจากหน่วยงาน ที่มีความน่าเชื่อถือสูงกว่าคุลิค เพียงเท่านั้น เนื่องจาก พวกเขาบางคน เคยสำรวจพื้นที่แถวทุงกุสก้ามาก่อน บางทีเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันอาจไม่ใช่อุกกาบาตตกก็เป็นได้
จอห์น อันฟิโนจีโนฟ ได้ให้คำแนะนำว่า ก้อนหินที่พบในที่เกิดเหตุ ที่คิดว่าน่าจะเป็นหินอุกาบาตนั้น หลังจากเขานำไปวิเคราะห์ พบไอโซโทปออกซิเจนของควอทไซต์ ที่ทำให้เข้าใจได้ว่า มันเกิดมาจากความร้อนใต้ดิน และน่าจะเกี่ยวข้องกับหินภูเขาไฟ ที่พบได้ทั่วไปในแถบไซบีเรียแทร็ปอยู่แล้ว ไม่ใช่อุกกาบาตหรอก ซึ่งข้อแนะนำของจอห์น ถูกหักล้างโดยหลายฝ่าย เพราะทฤษฎีของเขา ไม่ได้พูดถึงลำแสง ที่พุ่งพาดผ่านท้องฟ้าเลย
จากข้อมูลข้างต้น พอจะทำให้สรุปได้ว่า อะไรก็ตาม ที่สร้างความตื่นตะลึงในวันนั้น มันมาจากนอกโลกแน่นอน เพียงแต่ มันคืออะไร ?
จากการถกเถียง ทำให้เกิดแนวทางขึ้นมา อะไรก็ตามที่มาจากนอกโลก มันสามารถเป็นได้ตั้งแต่ดาวหาง ดาวเคราะห์น้อย วิธีการให้ได้มาซึ่งคำตอบ จำเป็นต้องเริ่มต้น จากการวิเคราะห์ก่อนว่า รูปแบบการระเบิด มันมีลักษณะอย่างไรบ้าง
สิ่งที่ได้คือข้อสรุป รูปแบบการระเบิด มันคล้ายคลึง กับการทิ้งระเบิดเป็นอย่างมาก เกิดคลื่นระเบิดอากาศขนาดใหญ่ ที่สามารถพบได้ ในการทดลองยิงระเบิดร้ายแรง มันคือสาเหตุ ที่พยานหลายคนต้องล้มลง กระจกบ้านเรือนแตกกระจาย และสามารถใช้เป็นคำอธิบาย สำหรับต้นไม้ในจุดศูนย์กลางของการระเบิดด้วย ต้นไม้ที่อยู่ใกล้จุดศูนย์กลาง จะไม่มีต้นไหนล้มลง ในขณะที่ต้นไม้ในจุดห่างออกไป จะล้มลงตามแรงกระแทกของระเบิด คล้ายเหตุปรมณูที่ฮิโรชิมา ที่พบว่าบริเวณศูนย์กลางของระเบิด มีความเสียหาย น้อยกว่าบริเวณรอบนอก
ด้านลักษณะการกระจาย ที่ทำให้พื้นจุดตกกระทบ ดูคล้ายผีเสื้อยักษ์กางปีกนั้น ในช่วงปี 1960 สหภาพโซเวียต ได้ทำการทดลองสร้างป่าจำลอง ที่สร้างโดยไม้ขีดไฟผูกไว้บนหลักลวด พวกเขาใช้ระเบิดขนาดเล็ก ไหลเลื่อนลงมาตามสายไฟ จนมันเกิดระเบิดกระจัดกระจาย ทำให้พื้นที่บริเวณสุดท้าย มีรูปร่างกระจายคล้ายผีเสื้้อกางปีก ไม่ต่างกับที่เกิดในทุงกุสก้า มันชี้ให้เห็นชัดเจนว่า วัตถุที่ตกลงมา น่าจะทำมุมประมาณสามสิบองศาจากพื้นดิน และหนึ่งร้อยสิบห้าองศาจากทางทิศเหนือ มันน่าจะเบิดกลางอากาศ ทำให้ไม่เหลือเศษซากใด ๆ
นั่นก็เลยทำให้ สามารถหาข้อสรุปได้ว่า อะไรก็ตาม ที่ตกลงมาในปี 1908 มันระเบิดในรูปแบบไหน ถึงได้ทำให้ พื้นที่มีลักษณะแปลกประหลาดเช่นนั้น
กับข้อสงสัยสุดท้าย เจ้าอะไรก็ตามที่ว่า มันคืออะไรกันแน่
ช่วงปี 1930 มีนักดาราศาสตร์ชาวอังกฤษ ชื่อฟรานคิส จอห์น เวลส์ วิปเปิ้ล ได้ออกมาพูดถึงเหตุการณ์ในทุงกุสก้า บอกว่า มันน่าจะเป็นดาวหางขนาดเล็ก เนื่องจากมันประกอบไปด้วยฝุ่น และสารระเหยประเภทน้ำแข็ง มีก๊าซแช่แข็ง และสามารถกลายเป็นไอได้โดยสมบูรณ์ หลังจากเข้ามาในบรรยากาศของโลก ทำให้ไม่เหลือร่องรอยใด ๆ ทิ้งไว้บนพื้นดินชัดเจน ซึ่งสมมติฐานนี้ สามารถใช้อธิบาย เหตุการณ์ท้องฟ้าเรืองแสง จากคำบอกเล่าของพยานได้ และเป็นคำอธิบาย ที่ทำให้พื้นที่ ๆ เห็นแสงสว่าง เกิดอุณหภูมิลดต่ำลงด้วย ถือเป็นสมมติฐาน ที่ได้รับการยอมรับ ในหมู่นักวิจัยทุงกุสก้าของโซเวียต ในช่วงปี 1960
ปี 1978 นักดาราศาสตร์ของสโลวัก ชื่อลูเบอร์ เครแซก ได้ออกมาให้ความเห็น สิ่งที่ตกในทุงกุสก้า น่าจะเป็นชิ้นส่วนของดาวหางเองเคอร์ มันสอดคล้องกับวิถีโคจร ของวัตถุที่เข้ามาในทุงกุสก้ามากที่สุด และเป็นที่รู้กันดี ว่าดาวหางเองเคอร์นี้ จะสามารถระเบิดได้เป็นระยะ เนื่องจากมีข้อมูล จากดาวเทียมทหาร ที่เฝ้าสังเกตการระเบิดของมัน มานานหลายสิบปีแล้ว มันน่าจะมาพร้อมกับฝนดาวตก โดยในช่วงปี 2019 มีนักดาราศาสตร์ ได้ค้นหาดาวเคราะห์น้อย ที่มีเส้นผ่านศูนย์กลาง ประมาณหนึ่งร้อยเมตร จากฝูงดาวตกทอริด พวกเขาพยายามมองหามัน แต่สุดท้าย พวกเขาก็ยังไม่พบ จึงยังไม่สามารถฟันธงได้ว่า สมมติฐานนี้ มันถูกต้อง
ปี 1983 ชเดนเนก เซกานินา นักดาราศาสตร์ ได้เผยแพร่บทความ วิจารณ์สมมติฐานเกี่ยวกับดาวหาง เขามองว่า วัตถุที่ประกอบเป็นดาวหาง ที่จะเดินทางผ่านชั้นบรรยากาศเข้ามา มันควรจะสลายตัวอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ของทุงกุสก้า มันกลับยังไม่ย่อยสลาย จนเข้ามาถึงบรรยากาศด้านล่าง หมายความว่า มันอาจไม่ใช่ดาวหางก็เป็นได้ ต่อมาในปี 2001 เซกานินา ก็ได้เผยแพร่ผลการศึกษา เป็นผลคำนวนความน่าจะเป็น ตามแบบจำลองวงโคจร ของดาวเคราะห์น้อยใด ๆ ที่สามารถผ่านเข้ามาในชันบรรยากาศ จนลงไปถึงทุงกุสก้า ผลสรุปความน่าจะเป็น สูงถึง 83% ว่าวัตถุอะไรก็ตาม ที่ผ่านมาถึงพื้นโลกในวันนั้น มันน่าจะเป็นดาวเคราะห์น้อย มากกว่าดาวหางอย่างแน่นอน
ซึ่งสมมติฐานนี้ มีผู้เชี่ยวชาญเรื่องดาวหาง ได้ให้ความเห็นแย้งว่า มันไม่จำเป็นต้องเป็นดาวเคราะห์น้อยหรอก เพราะดาวหางบางดวง ก็มีลักษณะเป็นก้อนหินได้เช่นกัน และมัน ก็น่าจะทะลุผ่านเข้ามา ถึงบรรยากาศชั้นในได้ ดังนั้น อย่าเพิ่งด่วนสรุป เนื่องจาก หากเป็นดาวเคราะห์น้้อย มันก็คือวัตถุที่เป็นหิน และเมื่อมันตกมาถึงพื้น มันก็ควรจะเกิดเป็นปล่องหลุ่มขนาดใหญ่ แต่นี่มันไม่มี หากมันแค่บินผ่านชั้นบรรยากาศเข้ามา มันก็ควรจะเกิดแรงกดดัน และอุณภูมิสูงขึ้น จนในที่สุดก็ต้องระเบิด จนไม่มีอะไรเหลือแน่ ๆ แต่จากปากคำของพยาน บอกว่าเจ้าสิ่งนัั้น มันกระจัดกระจายไปทั่วชั้นบรรยากาศ และเกิดระเบิดไปตลอดเส้นทาง จึงทำให้ในปี 1993 มีการนำเสนอว่า สิ่งที่พุ่งเข้ามา อาจเป็นก้อนหินขนาด 60 เมตร ประกอบไปด้วยคอนไดรต์ธรรมดา กับคอนไดรต์คารบอน สารคาบอร์เนต ที่มีแนวโน้มว่าจะละลายได้อย่างรวดเร็ว เว้นแต่มันจะถูกแช่แข็งเข้ามา ใช่ พวกเขามองว่า มันน่าจะเป็นดาวหางจริง ๆ
คริสโตเฟอร์ ไชบา และนักวิทยาศาสตร์อีกจำนวนหนึ่ง พวกเขาไม่เชื่อว่ามันคือดาวหาง และมองว่ามันคือดาวเคราะห์น้อยแน่ ๆ พวกเขาเสนอกระบวนการ ที่อุกกาบาตหิน สามารถระเบิดออกได้เช่นกัน หากมันเข้ามาในบรรยากาศของโลก และมันสามารถสร้างความเสียหาย ก่อนที่จะสลายไปจนเกลี้ยง จากการระเบิดครั้งสุดท้ายเสร็จสิ้น ทำให้ผลลัพธ์ที่ได้ กลายเป็นไม่มีหลุมอุกาบาต ได้เช่นกัน
ในปี 2008 มีการสร้างแบบจำลองเชิงสามมิติ เพื่อสนับสนุนว่า อุกกาบาตที่ตกในทุงกุสก้า น่าจะเป็นดาวหาง สสารของมัน น่าจะกระจายตัวในชั้นบรรยากาศ จนไม่มีอะไรเหลือ ส่วนป่าที่ถูกทำลาย มันเกิดจากคลื่นกระแทกเท่านั้น
ปี 2009 นักวิทยาศาสตร์ชื่อเอ็ม.ซี. เคลลี่ ได้ออกมาโต้แย้งว่า อย่าเพิ่งปักใจว่าเป็นดาวหาง เพราะดาวเคราะห์น้อยเอง ก็สามารถทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ได้ เขายกการคำนวน ระบุว่ามีดาวเคราะห์น้อยดวงหนึ่ง น่าจะเคยเดินทางเข้ามาใกล้โลก ในช่วงปี 1908 เขาคำนวนจากวงโคจร ของกลุ่มดาวเคราะห์น้อยกลุ่มหนึ่ง ที่เข้ามาใกล้โลกเมื่อปี 2005 เคลลี่กับทีมงาน ได้ผลคำนวนออกมาค่อนข้างชัดเจน กลุ่มดาวหางดวงนี้ เคยเข้าใกล้โลกมาก่อนจริง ๆ ใกล้ที่สุดคือปี 1908 แถมยังเข้าใกล้ก่อนวันพุ่งชนวันนั้น ไม่เกิน 3 วันเสียด้วย ซึ่งชิ้นส่วนที่เหลือของการตก ทางทีมวิจัยร่วมของสหรัฐกับยุโรป พบว่ามีส่วนผสมของเหล็ก มันเป็นดาวที่มีเหล็้กเป็นสสาร ไม่ใช่ดาวหาง ที่มีน้ำแข็งเป็นส่วนประกอบหลัก อย่างแน่นอน
ปี 2013 เกิดเหตุดาวตกที่รัสเซีย ทั่วโลกเผยแพร่คลิปการระเบิดของมัน ทำให้นักวิทยาศาสตร์มีข้อมูลมากพอ ที่จะสร้างแบบจำลอง สำหรับเหตุการณ์ในทุงกุสก้ากันใหม่ พวกเขาพบว่า เหตุอุกกาบาตตกในปี 2013 มีความรุนแรง ระดับเดียวกันกับของทุงกุสก้า แรงระเบิดและความสูงใกล้เคียงกัน สร้างคลื่นกระแทกได้ไม่แพ้กัน ที่ทำให้ได้ข้อสรุปว่า ไม่ว่ามันจะเป็นดาวเคราะห์น้อย หรือดาวหาง หากพวกมันเข้ามาในชั้นบรรยากาศโลกได้ มันจะปล่อยพลังระเบิดทำลาย ได้ระดับเดียวกับการระเบิดของภูเขาไฟเซนเฮเลน
ในปี 2020 มีกลุ่มนักวิทยาศาสตร์รัสเซีย สร้างแบบจำลองคอมพิวเตอร์หลายรูปแบบ เพื่อคำนวนเส้นทางของดาวเคราะห์น้อย พวกเขาสร้างเงื่อนไขมากมาย ตั้งแต่ความหลากหลายของขนาด มุมที่ตกผ่านชั้นบรรยากาศ ไปจนถึงองค์ประกอบของมัน ที่มีทั้งเหล็กหินหรือน้ำแข็ง มันทำให้ได้ข้อสรุป เป็นแบบจำลอง ที่ใกล้เคียง กับเหตุการณ์ในปี 1908 มากที่สุด เจ้าสิ่งที่ตกลงมาวันนั้น มันคือดาวเคราะห์น้อย ที่มีส่วนผสมของเหล็ก เส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 200 เมตร เดินทางด้วยความเร็ว 11.2 กิโลเมตรต่อวินาที และทำให้คาดเดาได้ว่า สาเหตุที่มันไม่เหลือซากใด ๆ เอาไว้ เพราะมันเดินทางเข้ามาในบรรยากาศ แตกตัวออกเป็นชิ้นในขนาดต่าง ๆ กัน ในขณะที่แกนใหญ่ที่สุดของมัน ยังคงเดินทางต่อไป จนเลยออกจากโลกไป กลับไปอวกาศอันเวิ้งว้าง ในวงโคจรเดิมของมัน
ในปัจจุบัน ยังคงมีสมมติฐานเพิ่มเติมมากมาย นอกจากเรื่องมันคืออะไร ยังมีการค้นหาเพิ่มเติมด้วยว่า หากการระเบิดที่ทุงกุสก้า มันเป็นเพียงการระเบิดครั้งสุดท้าย ชิ้นส่วนที่หลงเหลือมันต้องมี ซึ่งถ้ามันมี มันก็ควรจะทิ้งร่องรอยเอาไว้แน่ ๆ พวกเขาสงสัย ถึงกำเนิดของทะเลสาปเชโก มันอยู่ใกล้แม่น้ำทุงกุสก้า ไม่เคยมีรายงานว่า ทะเลสาปมันเกิดขึ้นมาเมื่อไหร่ พวกเขาใช้เทคโนโลยีเสียงสะท้อน ทำให้สามารถสร้างภาพภูมิศาสตร์สามมิติ พวกเขาพบร่องรอยของการชน ทะเลสาปเชโกเกิดจากอุกกาบาต ทิศทางก็สอดคล้องกับเส้นทาง ของเหตุดาวตกในปี 1908 ถ้าพวกเขาคิดถูก ทะเลสาปเชโกนี่แหละ คือจุดลงจอดของมัน เพียงแต่เรื่องนี้ ยังคงต้องใช้เวลา เนื่องจากยังมีข้อมูลอีกทาง ที่มองว่า มันเป็นอดีตปากปล่องภูเขาไฟ
ด้านสมมติฐาน เกี่ยวกับมนุษย์ต่างดาวและยูเอฟโอ สั้น ๆ ข้อมูลจากนักทฤษฎีเหล่านั้น ใช้ยืนยันอะไรไม่ได้
และทั้งหมดนั้น ก็คือเรื่องราวของมัน เหตุระเบิดปริศนาในทุงกุสก้า พร้อมคำอธิบายที่ทันสมัยมากที่สุด กับสิ่งที่ยืนยันได้ตอนนี้ ก็คือ มันมาจากนอกโลก ใช่ มันมาจากนอกโลกจริง ๆ
หลังจากจบรายการมิติที่ 6 แล้ว อย่าลืมกดติดตามกันเอาไว้ กดไลค์กดแชร์เป็นกำลังใจ และอย่าลืมทิ้งคอมเมนต์กันเอาไว้ด้วยนะครับ ยังมีเรื่องราวต่าง ๆ อีกมากมายรอคุณอยู่ สำหรับวันนี้ สวัสดี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น